Γιατί να το γιορτάσω; Γιατί να μου κάνω δώρο; Δώρα έχουμε μάθει ότι κάνουμε στους άλλους. Το θέμα όμως είναι ότι ο πρώτος άνθρωπος που χρειάζεται να φροντίσουμε είναι ο εαυτός μας. Πρώτα δείχνουμε αγάπη και εκτίμηση και φροντίζουμε  εμάς και μετά καθρεφτίζεται και στους άλλους. Πως θα μπορούσες άλλωστε να προσφέρεις στους άλλους αν εσύ είσαι άδειος;

Οκ πείστηκα, ακούγεται λογικό. Θα επιβραβεύσω και θα επιβραβεύω τον εαυτό μου. Αλλά με τι αφορμή; Και γιατί; Τι καλό έκανα;
Βλέπεις έχουμε εκπαιδευτεί να δίνουμε προσοχή μόνο στα στραβά μας, στα παραστρατήματά μας και να αγνοούμε τις μικρές νίκες μας. Ρωτάω: τι πήγε καλά; Σχεδόν όλοι μου απαντάται τι πήγε λάθος! Έχουμε μάθει να μαλώνουμε και να θυμώνουμε με τον εαυτό μας.
Έχουμε τη τάση να επικεντρωνόμαστε στις αποτυχίες και στις απώλειες που είχαμε από τη ζωή και να αγνοούμε ή να θεωρούμε δεδομένα τα καλά που μας συμβαίνουν. Αντίθετα όσο επικεντρώνεται κανείς σε αυτά που έχει πετύχει, που τον έχουν κάνει να νιώσει περήφανος, στις φορές που κατάφερε να βοηθήσει κάποιον, στα αγαπημένα πρόσωπα που έχει γύρω του, τόσο ανεβαίνει το ηθικό του, η θέληση του για δράση και η ικανότητα του να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.    

Όμως η ζωή που δεν γιορτάζεις μοιάζει με ένα μακρύ δρόμο που δεν συναντάς ούτε ένα πανδοχείο να ξεκουραστείς. Εδώ «κολλάει» και το δώρο. Πόσο θα αντέχεις να ταξιδεύεις χωρίς ξεκούραση; Πόσο μακριά θα φτάσεις;

 Δοκίμασε το! Επιβράβευσε τον εαυτό σου. Κάνε σε εσένα ένα δώρο. Βάλε ένα μικρό στόχο και όταν το πετύχεις χάρισε σε εσένα κάτι.  Πόσο πιο μπροστά μας πάει να δούμε τι κάναμε καλά… μας ενδυναμώνει να συνεχίσουμε. Τι φτερά δίνει το μπράβο στον εαυτό μας, φτερά για να πετάξουμε και να πάμε ακόμη πιο μακριά.

Η επιβράβευση των κόπων σου είναι στο χέρι σου και δε στοιχίζει. Δεσμεύσου ότι θα το κάνεις και είμαι σίγουρη ότι θα σε επιβεβαιώσεις!

«Βίος ανεόρταστος, μακράς οδός απάνδοκευτος»- Δημόκριτος