Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο το πρωί μαζί με την επίσημη έναρξη του δεύτερου lockdown. Είχα κοιμηθεί σούπερ, είχα ξυπνήσει χωρίς ξυπνητήρι και ο καφές μου με περίμενε ήδη, είχε μεριμνήσει ο καλός μου. Αν και Νοέμβρης ο ήλιος ήταν υπέροχος και αν και καραντίνα, ο δρόμος κάτω από το σπίτι μου σε φουλ κίνηση λόγω λαϊκής. Και τότε μέσα στην ησυχία και μέσα στην αντίφαση μου, ήρθε η ιδέα. Ήταν σκόρπιες σκέψεις που άρχιζαν να τρέχουν στο μυαλό μου. Σίγουρα κάπου τα έχω διαβάσει, ακούσει, κάποιος τα έχει πει
Εάν όλοι κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, πολύ σύντομα θα ζούμε σ΄έναν καλύτερο κόσμο. Πολλοί μικροί άνθρωποι, κάνοντας μικρά καλά πράγματα μπορούν να φτιάξουν κάτι μεγάλο, Απάντησε στην αρνητικότητα με ένα χαμόγελο.
Όλα τριγυρνούσαν γύρω από τρόπους που θα μπορούσα να μετουσιώσω μια θετική πρόθεση. Να κάνω κάτι καλό. Όχι να σκεφτώ, να κάνω. Και κατευθείαν θυμήθηκα τη θεματική που συζητούσαμε με την ομάδα του betterliving για το Νοέμβριο, με αφορμή το thanksgiving : η ευγνωμοσύνη. Σε ποιον και με τι τρόπο θα μπορούσα να πω «ευχαριστώ»;
Νοέμβρης επίσης δεν είναι τυχαίος μήνας. Είναι τα γενέθλιά μου. Και είμαι από τους ανθρώπους που δεν δημοσιοποιώ γιορτές και «δικά» μου, ιδιωτικά θέματα. Όμως φέτος όλα είναι αλλιώς και έτσι θα κάνω και αυτό διαφορετικά. Οπότε αντί να περιμένω δώρα για τα γενέθλιά μου, θα κάνω εγώ δώρα σε άλλους!!! Έτσι λοιπόν λίγο η καραντίνα, λίγο το μια ανάσα από τα 40αντα, λίγο το θέμα του αγαπημένου μου betterliving αποφάσισα να κάνω, να φωτογραφίσω και να δημοσιοποιήσω τυχαίες πράξεις καλοσύνης που έκανα μέσα στο Νοέμβριο από την αρχή του lockdown μέχρι και την ημέρα που κλείνω τα 39!
Και μετά θυμήθηκα την καραντίνα και πάγωσα -προς στιγμήν- αλλά ήταν τόσο έντονη η ενέργεια μέσα μου που ήμουν σίγουρη ότι θα έβρισκα τρόπο. Έναν τρόπο για να μπορέσω να κάνω εξάσκησης σε τυχαίες μικρές πράξεις καλοσύνης και να δώσω «δώρα» και το μυαλό μου έπαθε έκρηξη. Έκρηξη ιδεών, που ήρθε τόσο αβίαστα που ήμουν σίγουρη ότι είναι γνήσιο, πηγαίο και ειλικρινές και θα πάει τέλεια.
Ενθουσιασμένη με την ιδέα. Χαρά απερίγραπτη. Ούτε τον καφέ μου δεν τέλειωσα για να καταλάβεις, άρχισα με τη λίστα ιδεών και στη συνέχεια ανακοίνωσα την ΙΔΕΑΡΑ μου στους αγαπημένους μου. Η Νάνση με άκουσε με υπομονή, χωρίς να μοιράζεται τον ίδιο ενθουσιασμό με εμένα, το έχει ζήσει άπειρες φορές και νομίζω όταν ακούει το συγκεκριμένο τσιριχτό τόνο στη φωνή μου… φοβάται ή τελοσπάντων είναι επιφυλακτική, κάτι θα ξέρει… Η Αγάπη, για αρχή νομίζω δεν κατάλαβε, βλέπεις είναι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους να βάλουμε σε λέξεις αυτό που σκεφτόμαστε και να περιγράψουμε την εικόνα που έχουμε, πόσο μάλλον την ενέργεια αυτού που συμβαίνει , οι λέξεις περιορίζουν. Η κατραπακιά όμως ήρθε στο μεσημεριανό τραπέζι που ανακοίνωσα στην οικογένεια τι σκέφτομαι να κάνω, ζητώντας βοήθεια στα παιδιά με τις φωτογραφίες. Ο άντρας μου γέλασε με την καρδιά του, τόσο που μπερδεύτηκα ότι με κοροϊδεύει… και ο γιος μου που είναι στην εφηβεία άρχισε ένα ανελέητο κράξιμο. Κράξιμο κανονικό και αιτιολογημένο.
– «κάνε το καλό, και ρίξτο στο γιαλό», όλα αυτά έχουν ουσία όταν δεν τα ξέρει κανένας, όχι εσύ που θέλεις να τα φωτογραφίσεις και να τα δημοσιοποιήσεις και στο FB, Ψ Ω Ν Ι Ο!!!!
– Θα κάνεις ανθρώπους να νιώθουν άβολα, και ειδικά τώρα με την καραντίνα
– τι νομίζεις εσύ ότι με ένα σημείωμα στο παρμπρίζ κάποιου, θα του φτιάξεις την ημέρα, τι είσαι; Και μπορεί να μη θέλει ούτε να το δει ή να τον κάνεις να νιώσει πιο σκατά από όσο ήδη νιώθει.
Μιλάς για κριτική και φως σε μια πτυχή της ιστορίας που δεν είχα καν δει…
Ανώμαλη προσγείωση. Ούτε ολοκληρωμένο καφέ το πρωί, ούτε φαγητό το μεσημέρι. Εγώ με ενέργεια φουλ αλλά σίγουρα, πιο γειωμένη.
Έτσι πήρα χρόνο και συσκέφτηκα με τον εαυτό μου και αυτή τη φωνούλα που αναγνωρίζω πλέον στο κεφάλι μου (δεύτερες σκέψεις, το εσωστρεφές κομμάτι). Διαπραγματευτήκαμε το «γιατί» ήθελα να φτιάξω αυτό το άλμπουμ – δώρο από εμένα για εμένα και μετά, το δύσκολο «γιατί» ήθελα να το δημοσιοποιήσω ώστε να μπορέσεις εσύ να το διαβάσεις.
– Θέλω να το κάνω. Νιώθω ότι είναι σωστό να το κάνω.
– Γιατί όμως;
– Γιατί είναι το δώρο στον εαυτό μου.
-δηλαδή δεν το κάνεις για τους άλλους;
– Δεν το κάνω για τους άλλους, για εμένα το κάνω. Μάθε ότι κάνουμε το περισσότερο καλό στον εαυτό μας όταν κάνουμε κάτι για τους άλλους.
-Πως;
– Το παραμικρό καλό που κάνουμε, θα μας ανταποδοθεί πολλαπλάσια
– Το έχει πει ο Αίσωπος
– Ναι, μάλλον το έχει πει αλλά και κάποιος άλλος έχει πει ότι η καλοσύνη είναι αρετή των δυνατών ανθρώπων και εγώ με θεωρώ, δυνατή
– Και θέλεις και αποδείξεις…
– Ναι, γιατί στο κάτω κάτω η καλοσύνη είναι μια επένδυση που δεν αποτυγχάνει ποτέ
– Και τι καλύτερο από ένα δώρο – επένδυση. Οκ με έπεισες! Αλλά γιατί να το δημοσιοποιήσεις;
– … για να εμπνευστούν και άλλοι. Να κάνουν το ίδιο
– Τι είσαι μωρή… καμιά influencer; … ντροπή
– Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι μικροί (όχι influencer), κάνοντας πολλά μικρά πράγματα, σε πολλά ή και διάφορα μέρη της χώρας, της γης, θα μπορέσουν να αλλάξουν το πρόσωπο αυτού του μεγάλου κόσμου.
– Πω, εσύ την έχεις ψωνίσει τελείως… θυμήσου όμως και το άλλο: «κάνε το καλό, και ρίξ’ το στο γιαλό». Γιαλός με την κάμερα και το fb …δεν το λες
– Όχι, δεν είναι. Δεν θα της δημοσιοποιήσω όλες. Αλλά θέλω να το κάνω το ποστ
– Γιατί; Για τα like; (γέλια)
– Για να δείξω ότι γίνεται. Γίνεται ακόμη και αν οι συνθήκες δεν ευνοούν, βλέπεις είναι καραντίνα και έχουμε και ένα βαθμό δυσκολίας, αλλά ότι και αν συμβαίνει, υπάρχει τρόπος, έχω πολλές ιδέες
– Αν είναι δυνατόν!!!! Τελείωσε δεν μπορείς να το κάνεις, απαγορεύεται από τη συνθήκη, είναι σα να δείχνεις ότι δεν σέβεσαι τον εγκλεισμό και εσύ έχεις βγει έξω και κάνεις τα δικά σου, «καλές» πράξεις. Το ξεχνάς!
– Όχι, αποφασίΖΩ ότι μπορώ να ελπίΖΩ και να ΖΩ ακόμη και κάτω από ειδικές συνθήκες και σε απόλυτο σεβασμό με τις οδηγίες
– Πως θα σέβεσαι τις οδηγίες και θα κάνεις καλές πράξεις; Παλάβωσες; Δεν επιτρέπεται η επαφή με τα χέρια (να δώσεις κάτι) ή φοράμε μάσκα οπότε ούτε ένα χαμόγελο δεν μπορείς να δώσεις στους ανθρώπους…
– Ωραία, ας καταλήξουμε ότι θα το κάνω. Για να το κάνω με ασφάλεια βήμα πρώτο να κάνω το τεστ για να ξέρω ότι είμαι υγιής και ασφαλής. Μετά θα αρχίσω και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε με τη δημοσιοποίηση.
– Ένα βήμα τη φορά.
Τεστ!
– Ωραία λοιπόν ξεκινάμε!!
– Εγώ ακόμη δεν έχω πειστεί. Δεν θέλω να το κάνεις θέμα. Γιατί να το κάνεις άρθρο;
– Εντάξει, λοιπόν θα το δημοσιοποιήσουμε γιατί είναι σημαντικό να κάνεις κάτι. Όχι να λες, να κάνεις. Αυτό που τόσο καιρό λέμε: δράση.
– Μα εντάξει είπαμε, βεβαιωθήκαμε ότι είναι ασφαλές και συμφωνήσαμε, γράψαμε και λίστα θα το κάνουμε. Γιατί να το δημοσιοποιήσεις;
– Γιατί θέλω να μοιραστώ την εμπειρία. Δεν έχουν τόσο σημασία οι πράξεις, το πώς εγώ θα ευεργετηθώ ή πως θα νιώσω από την επένδυση, αυτό έχει σημασία. Και αυτό είναι σημαντικό να το μοιραστείς.
– Καλά , γράψτο και βλέπουμε …
Πράξη #1 : το δέντρο
Πάρα πολύ με ενοχλούσε κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι που πηγαινοέφερνα τη κόρη μου στο δημοτικό. Και μαζί με εμένα ενοχλούσε και όλους τους υπόλοιπους. Ένα υπέροχο δέντρο που όμως αφρόντιστο έσερνε τα κλαδιά του και ακύρωνε το πεζοδρόμιο. Όλοι μαθητές και γονείς, αναγκαζομαστε να βγούμε λίγο στο δρόμο ή και τελείως στο δρόμο (αν ήταν παρκαρισμένο αυτοκίνητο δίπλα) , σε ένα δρόμο σταυροδρόμι που αυτοκίνητα ερχόντουσαν και έφευγαν από όλες τις κατευθύνσεις. Ενοχλητικό και επικίνδυνο.
Μέχρι πριν σκεφτόμουν: «μα καλά, ο δήμος δεν έχει ειδοποιηθεί; δεν ενοχλεί κάποιον άλλο; Τι χρειάζεται να γίνει;», περιμένοντας να αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη ή περιμένοντας ένα μαγικό κλαδευτήρι να κουρέψει το δέντρο …
Αυτό ήταν! Οι άνθρωποι είμαστε το μοναδικό είδος έμβιας ζωής που μπορεί να δημιουργήσει συνειδητά τη δική του πραγματικότητα.
Και βέβαια, καλά μάντεψες, πήρα το κλαδευτήρι! Και έκανα το δεντράκι, κουκλί. Σχεδόν σα να ανάσανε και εκείνο.
Όμως η πραγματική χαρά ήρθε το ίδιο μεσημέρι και το επόμενο πρωί που περπατούσαμε άνετα σε αυτό το πεζοδρόμιο, χωρίς να κάνουμε επικίνδυνα ζιγκ ζαγκ και μαζί με εμάς πολλοί ακόμη γονείς και μαθητές. Όταν δε άκουσα από μια μαμά: «επιτέλους, το σκέφτηκε κάποιος!» και εννοούσε το δέντρο, φούσκωσα από περηφάνια που ήμουν αυτός ο «Κάποιος»
Πράξη #2 : τα κουλούρια
Εντάξει θα το παραδεχτώ, ποτέ δεν έφτιαχνα καλό καφέ αν και είναι κάτι που πολύ απολαμβάνω στη διατροφή μου. Έτσι καθημερινά εδώ και αρκετά χρόνια, παραγγέλνω τον καφέ μου από συγκεκριμένη καφετέρια, έχουμε και προτιμήσεις… Κάθε μέρα μαζί με τον καφέ, που είναι πολύ σημαντικός για το ξεκίνημα της μέρας μου έρχεται και η πρώτη καλημέρα στον κόσμο που την ανταλλάσσω συνήθως με τους ντιλιβεράδες. Σίγουρα τους οφείλω ένα «ευχαριστώ» και επίσης γέλασα πολύ με την αντίφαση: για μια φορά να τους παραδώσω εγώ κάτι αντί για αυτούς που παραδίδουν καθημερινά. Και ήταν σίγουρα έκπληξη!
Πράξη #3: ξεκαθάρισμα ντουλάπας
Δύο παιδιά, ένα χρόνο μετά : πατούσες 3 νούμερα μεγαλύτερες και συνολικά πέντε πόντους έκαστο ψηλότερο. Όσοι έχετε παιδιά το ξέρετε ότι δεν υπάρχουν ρούχα σεζόν, γιατί κάθε εποχή αλλάζεις όλη την ντουλάπα, νέο μέγεθος. Και η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα είναι σε πολύ καλή κατάσταση και έτσι και το παλιό ή άχρηστο για εσένα μπορεί να είναι χρήσιμο για κάποιον άλλον. Περισσότερο χάρηκα για τα «παλιά» μας ρούχα που πήραν παράταση ζωής και θα ζήσουν νέες περιπέτειες , ζεσταίνοντας άλλα κορμάκια!
Πράξη #4: αισιόδοξα μηνύματα καλημέρας!
Η συνθήκη του εγκλεισμού και του περιορισμού που βιώνουμε, είναι η καλύτερη ευκαιρία να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους ότι τα πάντα περνάνε. Ο Martin Seligman (καταξιωμένος Αμερικάνος ψυχολόγος) ορίζει την αισιοδοξία ως την απόκριση σε προβλήματα με μια αίσθηση αυτοπεποίθησης και υψηλής προσωπικής ικανότητας. Συγκεκριμένα, οι αισιόδοξοι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα αρνητικά γεγονότα είναι προσωρινά, περιορισμένα και διαχειρίσιμα. Έτσι λοιπόν κάποια τέτοια αισιόδοξα μηνύματα άφησα σε αρκετά παμπρίζ σε ένα περίπατο, από αυτούς τους μαραθώνιους καραντινιακούς περιπάτους. Η σκέψη να σχηματιζόταν έστω και ένα χαμόγελο από τον οδηγό που θα διάβαζε το χαρτάκι μου, ήταν αρκετή!
Πράξη #5: καταφύγιο για αδέσποτες γατούλες
Η αλήθεια είναι ότι τα κρύα δεν έχουν ακόμη πιάσει για τα καλά, αλλά μια σύντομη βροχή μας θύμισε για τα καλά ότι έρχεται χειμώνας. Έτσι μερίμνησα να δω τι γίνεται με το πετρέλαιο και χρειάστηκε να κατέβω στον περίβολο του σπιτιού όπου βρήκα αρκετές αδέσποτες γατούλες. Δυστυχώς, κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να βοηθήσει να σωθούν όλα τα αδέσποτα ζώα στον κόσμο. Μακάρι να γινόταν… Ωστόσο, σκέφτηκα ότι με λίγη προσπάθεια, εγώ και ο περίβολος μπορούμε να βοηθήσουμε τουλάχιστον κάποια αδέσποτα ζώα. Στις γάτες αρέσει το ύψος, οπότε ένα μέρος να είναι προστατευμένες από το νερό και τη βροχή, με χαρτόκουτο και κάποιες κουβέρτες, φρέσκο νερό και μια … χειροποίητη αυτόματη ταίστρα που μεταξύ μας, δεν την βλέπω να αντέχει και πολύ… και voila! Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πρότζεκτ μπορεί να μου πάρει λίγο περισσότερο χρόνο και σίγουρα δεν είναι μια και έξω, αφού θα χρειαστεί να ανανεώνω τουλάχιστον το φαγητό και το νερό… αλλά η ικανοποίηση που ένιωσα όταν είδα ένα μικρό γατούλη να πηδάει στο χαρτόκουτο και να εξερευνεί το καινούργιο του καταφύγιο ήταν απερίγραπτη!!
Πράξη #6: κρύβω σε τυχαία σημεία νομίσματα
Εσείς το λέτε όταν βρίσκατε στο δρόμο κάποιο πεσμένο νόμισμα: «είναι τύχη!». Πόσο ωραίο αίσθημα να νιώθεις τυχερός. Βρήκες κάτι εσύ, σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός, σου χαρίζει τύχη : μια υποτιθέμενη «δύναμη» που αποδίδεται σε έμψυχα ή άψυχα αντικείμενα και η οποία είναι σε θέση να επηρεάσει θετικά τη ζωή σου. Και εντάξει δεν θα πω ότι το πιστεύω, αλλά πιστεύω περισσότερο στο πλασέμπο, το φαινόμενο που επειδή απλά πιστεύεις κάτι το δημιουργείς. Και είναι όμορφο, είναι θετικό. Θα το παραδεχτώ, άφησα τα νομίσματα σε μια πλατεία που είναι απέναντι από το σπίτι μου και από το μπαλκόνι μου κρυφοκοιτουσα να δω ποιος θα τα βρει για να χαμογελάσω με τις αντιδράσεις: όπως με ένα πιτσιρικά, κοίταξε γύρω να δει αν τον βλέπει κανείς για να πάρει το νόμισμα. Αλλά όταν είδα κάποιον που μάλλον πραγματικά είχε ανάγκη τα χρήματα, θύμωσα με τον εαυτό μου που σκέφτηκα τόσο επιφανειακά για τη τύχη ενώ υπάρχουν άνθρωποι που ίσως τα δύο ευρώ τους δίνουν μια ανάσα ή μια πολυτέλεια στην ημέρα τους. Παραμένει καλή πράξη, αλλά εγώ νιώθω πια πολύ μικρή
Πράξη #7: Ευγενική υπενθύμιση
Ναι, μπορεί να ήταν γενέθλιο post, αλλά ουσιαστικά ήταν μια υπενθύμιση για όλους. Το πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι οι άνθρωποι, όσοι ζούμε και αναπνέουμε σε αυτόν τον πλανήτη, έχουμε ένα ΜΕΓΑΛΕΙΟ μέσα μας. Για τις μέτριες ζωές που ζουν πολλοί, ευθύνεται το γεγονός πως οι άνθρωποι έχουμε αποσυνδεθεί από την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ φύση, με την οποία γεννηθήκαμε. Πάψαμε να πιστεύουμε.Θάψαμε κάτω από στρώματα φόβου, αμφιβολίας και ανασφάλειας ότι καλύτερο υπάρχει μέσα μας και πάψαμε να πιστεύουμε στην τελειοτητα μας.
Θυμήσου ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ/Η
Και κάπου εδώ, θα το κλείσω το άρθρο γιατί παρατράβηξε και γιατί έχω συμφωνήσει με τη φωνούλα μέσα μου ότι δεν θα τα πούμε όλα…
– Εγώ, ακόμη δεν έχω συμφωνήσει να το δημοσιεύσουμε
– Εσένα, σου απάντησα παραπάνω, λέγοντας ότι δεν θα το θάψω επειδή φοβάσαι, αμφιβάλεις και έχεις ανασφάλεια
– Ναι αλλά έτσι και αλλιώς τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Δεν βγήκε και ουάου και σιγά το πράγμα … αν και είναι όμορφο να φέρεσαι καλά ,
– Είναι όμορφο να φέρεσαι καλά, είναι εύκολο να φέρεσαι καλά, είναι ουσιαστικό να κάνεις το καλό. Όσο μικρό και αν είναι, γιατί πολλά μικρά κάνουν κάτι μεγάλο
-Και το ηθικό δίδαγμα? Καταλήγουμε κάπου ή τσάμπα ο καβγάς;
– Αναλαμβάνω την ευθύνη και θα το δημοσιεύσουμε. Δεν υπάρχει καβγάς. Και το δίδαγμα που θα κρατήσω είναι η ανάληψη της ατομικής ευθύνης γενικότερα
– Δηλαδή;
– Σε μια κοινωνία που έχουμε συνηθίσει να μας “φταίνε” οι άλλοι: η κυβέρνηση, η οικονομία, η κρίση, ο καιρός, η καραντίνα, η κίνηση,… κάποιος άλλος τέλος πάντων είναι σαν να επιτρέπουμε ταυτόχρονο με την “κατηγόρια” ότι κάποιος άλλος κυβερνά τη δική μας ζωή. Όμως αν και είμαι πολύ μικρή να αλλάξω το κόσμο αναγνωρίζω το χρέος μου και εντοπίζω την ευθύνη που έχω για το δικό μου αποτύπωμα
– Και όλοι ανεξαιρέτως αφήνουμε ένα αποτύπωμα στον κόσμο
– Υπευθυνότητα λοιπόν σημαίνει ότι εγώ είμαι η καπετάνιος του “πλοίου” της ζωής μου και αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για τον προορισμό, σταματώ να θεωρώ τον εαυτό μου ως “θύμα” των καταστάσεων και επιλέγω να ζήσω τη ζωή μου ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον.
– Εντάξει, δημοσίευσε!
Δημοσιεύτηκε στο betterliving.gr